SKRÓCENIE ZBROI

Pojawienie się krótkich ubiorów schodzi się co do czasu ze skróceniem zbroi, tj. kolczugi, pod którą noszo­no ubiór sporządzony z kilku warstw płótna przekładanego weł­ną lub bawełną i pikowanego gęstymi ściegami. Według statutu francuskich krawców z 1323 r. długość ubioru spodniego, wato­wanego, noszonego pod zbroją, miała wynosić przynajmniej oko­ło 72 cm. Skrócenie kolczugi, wykonanej wraz z rękawami z łą­czonych ogniwek stalowych, przypada na 1350 r., kiedy ubiory cywilne były przeważnie jeszcze długie lub szyte według mody przejściowej, a obok zbroi skróconej używane były aż do końca stulecia jeszcze i długie kolczugi. Ubiór znany z rękopisu w 1356 r. jest wzorowany niewątpliwie na spodnim watowanym i przeszy­wanym doublet, noszonym pod kolczugą, bezpośrednio na koszuli.