PRZY NOSZENIU CHITONU JOŃSKIEGO
Przy noszeniu chitonu jońskiego kobiety czasem używały peplosu jako wierzchniego okrycia, spod którego widniały gęsto wpinane fibule i ramię, okryte w górze lekką plisowaną tkaniną. Efektowniejsze okrycie dawały peplosy z „odrzutką”, spięte na jednym ramieniu i skośnie opadające na piersiach. Kobiety posługiwały się również małym himationem, upiętym na jednym ramieniu i opadającym w naturalnych fałdach. Wszystkie schematy układu okryć kobiecych, oparte w okresie klasycznym na naturalnym spływie draperii, są dalekie od wyszukanych sposobów układania archaicznych himationów kobiecych. Wspomnieć należy o ubiorach znanych, pełnych wdzięku statuetek z 2. poł. IV w., pochodzących z manufaktury w Tanagrze (Beocja). Artyści, którzy tworzyli te niewielkie posążki z kolorowanej terakoty, wyzyskali motyw delikatnej, lekkiej tkaniny płaszczy drapowanych na przejrzystych chitonach.
