PRZY CIĘŻKIEJ PRACY

Przy ciężkiej pracy w wy­sokiej temperaturze używa­ne były tylko chusty za­wiązane na biodrach lub eksomidy i krótkie tuniki w naturalnych barwach wełny. Na chłodną porę wystarczające były okrycia noszone na tunice, wełniane prostokątne w układzie chlamidy lub swobodnje udrapowane, a także dzwonowate w kroju płaszcze z ka­pturami (paenula) z grubej, kosmatej wełny, noszone w czasie deszczu. Wobec rozporządzeń cesarskich, nakazujących wkładanie odświętnej odzieży przy wejściu do amfiteatru, przeważna część męskiej ludności plebejskiej w Rzymie musiała posiadać odpowiednie ubiory z białej wełny. Jako obuwia używała ludność uboższa przeważnie sandałów, przy ubiorach odświętnych zaś pełnego skórzanego.Od panowania cesarza Trajana (98 —117 n. e.) pojawiły się pierwsze zmiany w tradycyjnej todze rzymskiej.