FRYZURY KOBIECE W OKRESIE ARCHAICZNYM

Archaiczny kobiecy chiton joński, tylko częściowo widoczny spod himationu, był przed upię­ciem drobno uplisowany i sfalowany. Po bokach ubioru były zwykle dwa zeszycia z pozostawieniem jotworów na ręce, górne zaś brzegi chitonu łączyły gęsto zestawione drobne, okrągłe fibule . Wobec nadmiaru szerokości tkaniny części spięte fibulami opadały jak rękawy na ra­miona. Jeżeli nie było przewidziane okrycie chitonu draperią himationu, mogła występować w chi­tonie „odrzutką dochodząca poniżej pasa lub też zbędną długość ubioru redukowano przez umiesz­czenie wysoko w stanie jednego paska, nieco zaś niżej drugiego, pomiędzy nimi zaś wyciągano tka­ninę, która zwisała na biodrach.W późniejszym malarstwie wazowym okresu klasycznego widoczne są niezliczone warianty kobiecego chitonu jońskiego z „odrzutką” lub bez, falującego przy każdym ruchu kobiety.Fryzury kobiece w okresie archaicznym były równie starannie układane i trefione, ak męskie. Włosy spięte były na tyle głowy dość wysoko, nad czołem ułożone w spiralne loczki; około uszu spływały na szyję pofalowane pasma włosów. Znane było również przewiązywanie wło­sów taśmą (taenia), barwioną na żywe odcienie barwy czerwonej.