DLA OSIĄGNIĘCIA IDEALNEJ BLADOŚCI
Dla osiągnięcia idealnej bladości damy w XIII w. głodziły się, uważając, że okrągłe, rumiane policzki, dobre dla wieśniaczek, są nieodpowiednie dla dworskich dam. Miniaturzyści XIII w., pracujący na zlecenie i często w pobliżu dworów książęcych, wcześniej wprowadzili w swych dziełach typ idealny urody kobiecej. W rzeźbie pełnej w kamieniu subtelna, wysmukła postać kobieca występuje dopiero w 2. poł. XIII w. i w początkach XIV w. wraz z zaznaczanym w przymrużonych oczach i kącikach ust uprzejmym uśmiechem według ówczesnych dworskich obyczajów.Najbliższe kolorytu i subtelnego wdzięku kobiecego według kanonu XIII w. są francuskie rzeźby z kości słoniowej, polichromowane statuetki Madonny i drobne płaskorzeźby z tematami rodzajowymi, jak gra w szachy czy zebrania towarzyskie.
